Wat een mooi woord vind ik het, empathie.
Als je het googled vind je dit:” inlevingsvermogen, de sociale vaardigheid om je in te leven in de gevoelens en de gedachtenwereld van anderen, gekoppeld aan het vermogen om dit te tonen. Hierdoor voelt iemand zich oprecht begrepen.”
Het is één van de eigenschappen van hooggevoeligheid. Een prachtige eigenschap denk ik zelf. Ik heb het jarenlang goed kunnen gebruiken in mijn werk als verpleegkundige. Want hoe fijn is het als je je kunt inleven in de situatie van je patiënt, en hem/haar het gevoel te kunnen geven dat je het snapt en misschien wel een stukje meevoelt. Dat er soms geen woorden nodig zijn, en dat een blik al genoeg is. Of dat die traan alles al zegt, of een kleine aanraking al een bevestiging is voor de ander. Prachtig toch? Ik vind zelf dat dit een van mijn grootste kwaliteiten was als verpleegkundige, en kreeg dit ook vaak terug van mijn patiënten en collega’s.
Maar tegelijkertijd was deze eigenschap ook mijn valkuil.
Want wat als je bij elke patiënt die je ziet op een dag (dat waren er bij zo’n 8-10, soms meer en soms minder) deze empathie voelt?
En daar wellicht iets te ver in meegaat?
Het misschien soms mee naar huis neemt en er dan ‘s nachts van wakker ligt? Want als HSP verwerk je alles diepgaander, en wordt alles vaak, als je eenmaal op bed ligt, nogmaals afgespeeld. Vaak komt de hele dag weer voorbij!
Of als je op je vrije dag er dan nog mee in je hoofd zit?
Dan wordt het hard werken voor je brein!
Ik vermoed dat veel HSP’ers in de zorg dit herkennen. En de ene HSP kan hier beter zijn grenzen in bewaken dan de ander, de een zal er meer “last” van hebben dan de ander.
Voor mij was het een enorm energielek, en mede daardoor wilde ik niet meer in de zorg werken.
Maar inmiddels heb ik veel geleerd over mijn HSP en over mijn grenzen aanvoelen, en daar naar luisteren. Over mezelf beschermen voor de gevoelens van die ander. Over helder krijgen of het mijn gevoel is of dat van de ander. Het dagelijks inzetten van bescherming door visualisatie. Allemaal tools die ik ook zeker nu, met coachen, gebruik om mezelf te beschermen.
En daarnaast toch ook die ander aanvoelen, begrijpen en dit uiten. Empathie als een kwaliteit in kunnen zetten! Best wel fijn hoor.
En aangezien ik ook maar een mens ben, ga ik ook nog steeds hier en daar over mijn grenzen;-) (lees gewoon keihard op mijn bek) en moet ik mezelf weer even terugfluiten. Maar ik beloof je, al doende leer je!
